فلسفه ایجاد مناطق آزاد تجاری‌-صنعتی جمهوری اسلامی ایران مطابق ماده‌(یک) قانون چگونگی اداره این مناطق، تسریع در انجام امور زیربنایی‌، عمران و آبادانی‌، رشد و توسعه اقتصادی‌، سرمایه‌گذاری و افزایش درآمد عمومی‌، ایجاد اشتغال سالم و مولد‌، تنظیم بازار کار و کالا و... تولید و صادرات کالاهای صنعتی و تبدیلی و ارائه خدمات عمومی بوده است و قانونگذار جهت نیل به این اهداف و سهولت کسب و کار و تولید، مزایایی را برای سرمایه‌گذاری در مناطق آزاد پیش‌بینی نموده است...

از مهم‌ترین رسالت‌ها و اهداف مناطق آزاد، رشد تولید و افزایش جذب سرمایه‌گذاری و به‌دنبال آن پیشرفت و توسعه اقتصادی در سرزمین اصلی است. همچنین یکی دیگر از ماموریت‌های محوله به مناطق آزاد، بسط و گسترش صادرات مجدد در کشور می‌باشد، به طوری که ورود کالا بدون تغییر یا با تغییرات جزئی همراه بوده و سپس متعاقبا از آنجا صادرات صورت می‌گیرد.

قانون چگونگی اداره مناطق آزاد جمهوری اسلامی ایران قریب به سه‌دهه پیش، با هدف ایجاد مراکز اقتصادی برونگرا جهت‌ توسعه اقتصاد ملی و اتصال آن به اقتصاد جهانی، تدوین و تصویب شد. هرچند انگیزه تدوین‌کنندگان این قانون و ایجادکنندگان مناطق آزاد در آن زمان، بسیار بزرگ و بین‌الملل‌گرایانه بود؛ اما پس از گذشت حدود ۳۰سال، امروز مناطق آزاد ایران نه تنها با فاصله زیاد از قافله اقتصاد بین‌الملل جامانده‌اند، بلکه در اثر اقدامات مخالفین خود، حتی در درون کشور نیز گرفتار برزخ بود و نبود هستند...

قبل از آغاز بحث، لازم است که از باب رعایت حق‌الناس، خطاب به آقای دکتر سیداحسان خاندوزی عرض کنیم که تاکنون ما فکر می‌کردیم، فقط جنابعالی به دلایل نامعلوم، درصدد جمع کردن بساط مناطق آزاد از ساختار اقتصاد کشور هستید؛ اما اکنون دریافتیم، درواقع شما محور یک گروه ویژه هستید که کمر به نابودی سرمایه‌گذاران مناطق آزاد بسته‌اند!

ازجمله ابزار نیل به اهداف مقرر، اعطای معافیت‌های مالیاتی طبق ماده13 قانون چگونگی اداره مناطق آزاد می‌باشد که به موجب آن، اشخاص حقیقی و حقوقی که در منطقه به انواع فعالیت‌های اقتصادی اشتغال دارند، نسبت به هر نوع فعالیت اقتصادی در منطقه آزاد از تاریخ بهره‌برداری مندرج در مجوز، به مدت 20سال از پرداخت مالیات معاف خواهند بود و پس از انقضاء این مدت، تابع مقررات مالیاتی خواهند شد که با پیشنهاد هیات وزیران، به تصویب مجلس شورای اسلامی خواهد رسید.