لایحه ایجاد هفت منطقه آزاد جدید که در بهار سال‌۱۴۰۰، با دور زدن شورای نگهبان، به تصویب مجمع تشخیص مصلحت نظام رسید؛ این نگرانی را به‌وجود آورده است که لایحه ایجاد ۳منطقه آزاد جدید دیگر، یعنی مناطق آزاد سرخس، دوغارون و مازندران نیز با اصرار برخی نمایندگان مجلس و دبیرخانه شورایعالی مناطق آزاد و ویژه اقتصادی و تداوم مخالفت درست و منطقی شورای نگهبان، برای تصویب، مجددا از در پشتی قانون وارد شوند. به همین جهت در این نوشتار می‌خواهیم توجه هیات عالی نظارت مجمع تشخیص مصلحت نظام را به چند نکته مهم جلب نماییم.

با روی کار آمدن دولت سیزدهم، کارشناسان آشنا به حوزه مناطق آزاد پیش‌بینی می‌کردند که این دولت در اجرای مصوبه مجمع تشخیص مصلحت نظام با احتیاط توام با استنکاف رفتار خواهد کرد؛ چراکه بر‌اساس مصوبه مذکور، برای مناطق آزاد جدید هیچ‌گونه منابع درآمدی و مالی جهت تامین هزینه‌های زیرساختی اعم ‌از سهمیه کالای همراه مسافری و تجاری و فروش زمین در نظر گرفته نشده بود. بنابراین این مناطق بار اضافی بر دوش دولت و دبیرخانه شورایعالی مناطق آزاد و ویژه اقتصادی بودند...

مناطق آزاد هفتگانه‌ جدید که پس سال‌ها کش‌و‌قوس میان مجلس شورای اسلامی و شورای نگهبان، نهایتا توسط مجمع تشخیص مصلحت نظام وجودشان مورد تایید قرار گرفت؛ متاسفانه علی‌رغم داشتن هویت قانونی، نتوانسته‌اند پس از گذشت بیش از 2سال، حیثیت حقوقی لازم را کسب نمایند.

افزایش محدوده منطقه آزاد انزلی یک بحث جنجالی در استان گیلان است که سال‌هاست وجود دارد. در اردوگاه موافقان کسانی مانند سیدکاظم دلخوش و در اردوگاه مخالفان افرادی نظیر احمد دنیامالی نماینده مردم انزلی در مجلس شورای اسلامی قرار دارند. مخالفان افزایش محدوده انزلی، انجام ‌این امر را برخلاف راهبرد اقتصاد مقاومتی، غیرمفید و بر ضد بخش کشاورزی و محیط‌زیست می‌دانند.

لایحه ایجاد مناطق آزاد جدید که از سال1395 در مجلس شورای اسلامی طرح گردیده بود؛ بالاخره در 15اردیبهشت‌ماه سال‌‌۱۴۰۰ و پس از کش و قوس‌های فراوان میان مجلس و شورای نگهبان، ایجاد مناطق آزاد اینچه‌برون، مهران، اردبیل، سیستان، بانه-‌مریوان، بوشهر و قصرشیرین، مورد تصویب مجمع تشخیص مصلحت نظام قرار گرفت و بیش از دوسال است که در ابتدای مسیر راه‌اندازی و فعالیت قرار گرفته‌اند.