در دورانی که سیاستمداران دولت دوازدهم و مجلس یازدهم در گیر و دار مباحث سیاسی ناشی از مذاکره و یا عدم مذاکره با امریکای جو بایدن برای اجرای توافقنامه برجام میباشند، ظرف سه سالی که دولت ترامپ از برجام خارج شد و کارزار تحریم حداکثری را بر ایران و ایرانیان عزیز در سطح بینالمللی تعمیم داد، در مناطق آزاد کشورمان اوضاع بر گونهای دیگر بود.
تاثیر تحریمها بر زندگی مردم بر کسی پوشیده نیست؛ گواه این موضوع، آمار تلفات جانی ناشی از بیماری کرونا در این روزهاست. اوایل بهار بود که به دلیل تعطیلی آمار مرگ و میر به نصف کاهش پیدا کرده بود، اما متاسفانه به سبب اقتصاد درگیر با تحریم، دولت در این مدت ناتوان از تمدید طرح تعطیلیها به خاطر هزینههای گزاف شد و طبیعتا آمار مرگ و میر ناشی از کرونا به شدت روند صعودی پیدا کرد. این شمهای از فشار تحریمها نه صرفا بر اقتصاد، بلکه جان مردم است.
یکی مباحث و موضوعاتی که طی روزها و هفتههای گذشته بسیار داغ شده و توجه همگان را به خود معطوف داشته، موضوع تفاهمنامه همکاری 25ساله جمهوری اسلامی ایران با جمهوری خلق چین است.
پس از توافق ایران با شش قدرت جهانی، همگان امیدوار بودند که گشایشهای برجام در برخی حوزههای اقتصادی خودنمایی کند؛ اما در همان زمان مقامات دولتی و کارشناسان اعلام کردند که مدتی طول میکشد تا آثار برجام در اقتصاد ایران نمایان شود، در حالی که تصور بر این بود روند شکلگیری فعالیتهای جدید اقتصادی ایران در عرصه بینالمللی و اجرای توافقات از سوی طرفهای غربی با سرعت مناسبتر و بیشتری انجام گیرد.
معاون رئیس سازمان سرمایهگذاری و کمکهای اقتصادی و فنی ایران گفت: براساس گزارشات سازمان سرمایهگذاری، به محض آغاز برجام، حجم سرمایهگذاری در این کشور حداقل از طریق سازمان سرمایهگذاری و کمک های اقتصادی و فنی ایران بیش از دو برابر در سال شد.