قریب به سهدهه از تشکیل مناطق آزاد تجاری-صنعتی در ایران میگذرد؛ هرچند از همان بدو تاسیس مناطق آزاد اولیه (کیش، قشم و چابهار) مخالفتهای متعددی با این مناطق وجود داشت، اما طی سالهای اخیر خصوصا در طول سال1401 اتفاقاتی بر مناطق آزاد حادث شد که نهتنها مسبوق به سابقه نبوده، بلکه ماهیت وجودی و کارکرد ملی و بینالمللی این مناطق از کشور را تحتالشعاع قرار داده و با سرعت و قدرت وصفناپذیری ادامه حیات و ممات آنان را نشانه رفته است...
قانون چگونگی اداره مناطق آزاد تجاری-صنعتی جمهوری اسلامی ایران در تاریخ7/6/1372 به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید و طی ماده(1) اهداف آن، چنین تعریف شد که به منظور تسریع در انجام امور زیربنایی، عمرانی و آبادانی، رشد و توسعه اقتصادی، سرمایهگذاری و افزایش درآمد عمومی، ایجاد اشتغال سالم و مولد، تنظیم بازار کار و کالا، حضور فعال در بازارهای جهانی و منطقهای، تولید و صادرات کالاهای صنعتی و تبدیلی و ارائه خدمات عمومی به دولت، اجازه داده میشود تا با تشکیل مناطق آزاد، اهداف مذبور را از طریق ایجاد تشریفات، معافیتها، تسهیلات و امکانات ویژه در مناطق مورد نظر، در چارچوب قانون محقق سازد.
فداحسین مالکی عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس شورای اسلامی نسبت به لایحه حذف معافیت مالیاتی 20ساله مناطق آزاد انتقاد کرد و گفت: درست است که مناطق آزاد عملکرد قابل قبولی ندارند، اما علت این موضوع، تصمیماتی است که مانع کار و فعالیت در این مناطق میشود.